“Nee! Niet teveel!”

“Maar anders wordt het waterig.”

“Helemaal niet, zo is het lekker.”

“Anders doe je het toch lekker zelf.”

Langzaam werd het kleverige, rode goedje in het glas gegoten.

Een hoofd naast het glas meekijkend.

Water erbij, maar niet teveel.

En ook niet te weinig.

Dit. Dit was het.

Perfect.